Uzun bir yolun tam ortası
Zorlu yokuşlar, çıkmaz sokaklar,
Hürriyet diye bastığın topraklar
Çağlayanlar gibi kan akar
Islık sesi gibi gelir
Hayattan kopuşun habercisi
Birde bakarsın yanında yoktur
Sırtını dayadığın Baba'nın sesi
Hayatı toz pembe beklerken
Yaşamı simsiyah bulutlar tanıttı
Usul usul akan kanlı gözyaşlarını
Silecek bir annen dahi kalmadı
Adı yaşamak denilen bu hayatın
Çileli yükünü hep mi ben çekerim.
Sırtına yüklersen bu yükü dağların
Un ufak olur her zerresi bilirim.
Ahmet Bozdağ
Eylül 2020
Hiçbir yorum bulunamadı